Magia słowiańskich imion

Imiona słowiańskie były ściśle powiązane ze słowiańską magią i zwyczajami. Wraz z rozwojem państwowości polskiej, rodzima kultura znalazła się pod silnym wpływem chrześcijaństwa oraz antroponimii związanej z kultem świętych.

Imiona staropolskie współistniały z imionami chrześcijańskimi (zapożyczonymi z innych języków) do przełomu XV i XVI wieku. Nierzadko nowe narodzone dziecko otrzymywało imię słowiańskie i dopiero później, przy chrzcie, nadawano mu wtórne imię chrześcijańskie. Doprowadziło to do dwuimienności, która objęła najpierw dynastię piastowską, a później stała się powszechna wśród wyższych warstw społecznych. Po dwa imiona używali np: Mieszko I Dago(bert), Kazimierz I Karol, Mieszko II Lambert, Władysław I Herman. Należy tu zaznaczyć, że w dynastii piastowskiej były już wcześniej rozpowszechnione imiona słowiańskie należące do pewnego określonego zasobu; należały do niego m.in. Mieszko, Bolesław, Kazimierz, Władysław, także Siemowit, Siemomysł. W tym okresie, między innymi na skutek decyzji Soboru trydenckiego, na którym zakazano używania imion niechrześcijańskich, imiona staropolskie zaczęły być wypierane przez obce kulturze polskiej imiona chrześcijańskich świętych. Z imion staropolskich w powszechnym użyciu zachowały się między innymi te, które nosili polscy święci, np. Kazimierz, Stanisław, Wojciech.